Page 96 - ΤΕΣΕΚ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Γ΄ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ 22-23

Ποιήματα μαθητών/τριών μας, που έλαβαν μέρος στον Διαγωνισμό
με θέμα «Μικρασία-Πόντος-Αλησμόνητες Πατρίδες-100 χρόνια Μνήμης
Μικρασιατικού Ελληνισμού»
Μικρός Διωγμένος Ραψωδός
Μικρός διωγμένος ραψωδός,
από πατρίδα πικραμένη,
γυρίζω έρημος παντού,
απαρηγόρητος με μόνη έγνοια,
την πικραμένη χώρα, την αγαπημένη!
Οι θύμησες είναι πολλές!
Παντού φωτιά, σφαγές, κραυγές,
απλώνονταν στη γη τη ρημαγμένη.
Στο χώμα σωριάστηκε με μιας,
από τη μπότα της βαρβαρότητας!
Πόνεσε κι ασθένησε πολύ,
στη σκλαβιά τη φαρμακερή,
και βρέθηκε σ’ ένα κλουβί,
να προσμονεί να ρθεί η στιγμή,
για να ελευθερωθεί!
Η λύρα μου έψαλνε παντού,
όπου κι αν πήγαινα,
ψάχνοντας την παρηγοριά.
Ως που η μέρα έφτασε η λαμπερή,
και το καράβι άραξε στης Αφροδίτης το νησί.
Μικρός διωγμένος πρόσφυγας,
Ένιωσα και πάλι την αγάπη μιας πατρίδας, καπνοί και σκοτάδι, ο τόπος ρημάδι
να ξεπροβάλλει σαν ηλιαχτίδα,
να με ζεσταίνει τόσο γλυκά,
όπως της Σμύρνης τα χώματα!
Χατζηπαυλής Παναγιώτης, ΘΗΨ1β
Διδάσκουσα καθηγήτρια: Άντρη Ανδρέου
Πόσο πόνο να αντέξω
Πατρίδα μου αγαπημένη, σπιτάκι μου
άντρα μου, γιε μου, παιδάκι μου
πως τα έχασα όλα σε μια μέρα
πόσο πόνο να αντέξω ακόμη
τώρα που έμεινα έρημη και μόνη
Μάτωσε η ψυχή μου με το που σε αντίκρυσα
νεκρό
που άφησα τους τάφους των γονιών μου
γιατί έπρεπε να φύγω να σωθώ
πόσο πόνο να αντέξω ακόμη
τώρα που έμεινα έρημη και μόνη
Η καρδιά μου ακόμη κτυπάει εκεί
εκεί που μεγάλωσα, που παντρεύτηκα
εκεί που είναι θαμμένοι οι γονείς μου
εκεί που είδα νεκρό το τελευταίο μου παιδί Πατρίδα πληγωμένη
πόσο πόνο να αντέξω ακόμη
96
τώρα που έμεινα έρημη και μόνη
Ποτέ δεν ένιωσα τέτοιο πόνο
Ποτέ! Πάνω που πήγαμε να ορθοποδήσουμε
συνέβη αυτό και τώρα πάει...
δεν απέμεινε τίποτα...συντρίμια μόνο
πόσο πόνο να αντέξω ακόμη
τώρα που έμεινα έρημη και μόνη
Ιωαννίδου Μαρία, ΘΔΜ2
Της γιαγιάς μου τα λόγια
Απ΄τη Μικρά Ασία θυμάμαι
μου είπε η γιαγιά μου
πως έφυγε παιδάκι μικρό
γέμισαν οι δρόμοι διαβάτες
με πόνο όδευαν στον ξεριζωμό
Στην προκυμαία έτρεχαν οι Έλληνες
για να γλυτώσουν απ΄του Τούρκου το σπαθί
φωτιές παντού, λεηλασίες, σφαγιές
κορίτσια και μικρά παιδιά ψάχνουν για φυγή
Εσύ Μικρά Ασία προοριζόσουν για άλλα
μα άλλαξαν όλα με μιας
ο δρόμος σου της προσφυγιάς
Αχ πως να ξεχάσω, της γιαγιάς μου τα λόγια
κι αυτό το μεγάλο γιατί
κι ενώ μου μιλούσε η γλυκιά μου γιαγιά
το δάκρυ κυλούσε βαρύ
Οι μνήμες ανθίζουν Μικρά Ασία και πάλι
σαν Άνοιξη ήσουν παλιά
και σαν οπτασία της γιαγιάς οι αναμνήσεις
με στέλνουν κοντά σου ξάνα
Αντωνιάδη Ευαγγελία, ΘΔΜ2
Εικόνες...
Μες την Μικράν Ασία
μια εικόνα στην ματιά
μάνες και παιδιά
ήταν σαν μια ζωγραφιά
Εικόνες που τρομοκρατούν
εικόνες που στεναχωρούν
Τούρκοι έδιωξαν μάνες και παιδιά
μα ήταν μόνο μια η ματιά
πατρίδα βασανισμένη